果冻传媒

Vooropgesteld: een jaar lang voorzitter mogen zijn van was een prachtige en enorm leerzame ervaring voor bachelorstudent Industrial Engineering Fabian Lucas Luijckx. De studentenroeivereniging, met een eigen botenhuis aan het Eindhovensch Kanaal, en Olympische medaillewinnaars binnen haar gelederen, heeft zo鈥檔 vierhonderd leden die roeien van recreatief tot internationaal topniveau. De vereniging was afgelopen collegejaar 鈥榸ijn鈥� club.

Wat hij van tevoren niet had kunnen bedenken, was dat dit intensieve en leerzame bestuursjaar hem vooral ook heel veel over zichzelf zou leren. Wat zijn grenzen zijn, hoe hij daarmee moet omgaan, en hoe hij zichzelf kan behoeden voor een nieuwe burn-out.

Perfectionisme

Sinds september 2023 was Fabian 24/7 in touw als voorzitter van het 49^ste bestuur. 鈥淒at was echt heel vet, maar het kostte me ook veel tijd. Door mijn perfectionisme stopte ik er steeds meer en meer tijd in. Omdat ik het zo leuk en belangrijk vond, had ik in eerste instantie niet door dat ik tegen mijn eigen grenzen aan liep.鈥�

Waarschuwingen

Zijn lijf waarschuwde hem al eerder dat hij te veel deed. Tijdens een trainingskamp in februari merkt hij dat hij heel moe was. Hij sliep veel, probeerde wat tijd vrij te nemen, en ging door.

Tijdens de bestuursvakantie in mei kwam de tweede waarschuwing. 鈥淚k vond het sommige dagen moeilijk om mijn bed uit komen. Het was veel te lang veel te veel geweest voor mijn lijf, maar ik vond het lastig om te veranderen. In mijn hoofd speelden steeds de gedachten 鈥榙it moet nog gebeuren鈥�, en 鈥榠k wil dat nog doen鈥�. Ik wilde nieuwe leuke dingen opzetten en me daarop focussen. Zo lang ik bezig bleef, hielp dat me er doorheen.鈥�

Olympische Spelen

De Olympische Spelen in Parijs, in het staartje van Fabians bestuursjaar, waren een groot succes voor de zijn vereniging. Maar voor hemzelf vormden de Spelen de genadeslag. 罢丑锚迟补nen en Lisa Scheenaard sleepten respectievelijk zilver en een vierde plek binnen. Fabian was erbij.

鈥淚k vond het belangrijk dat duidelijk naar voren kwam dat Sander en Lisa lid zijn van onze vereniging.鈥� Hij onderhield de perscontacten namens de vereniging, zorgde dat er foto鈥檚 kwamen van Sander met de 果冻传媒-vlag en hij feestte mee in het Holland Huis in Parijs. 鈥淗et was heel vet. Ik genoot ervan, maar voelde niettemin een grote druk.鈥�

Ik voelde me zo alleen binnen de groep. Toen wist ik: 鈥楽hit, nu moet ik er 茅cht iets aan gaan doen鈥�.

Fabian Lucas Luijckx

鈥淚k merkte op rustigere momenten in Parijs dat het niet goed ging met me. Ik deed alles wat ik moest doen, maar voelde geen verbinding met wat ik aan het doen was. Ik voelde me alleen en niet helemaal begrepen. Dat was een vreemde gewaarwording, want bij eenzaamheid denk je aan iemand die alleen op een kamertje zit. Maar ik voelde me alleen binnen de groep. Toen wist ik: 鈥楽hit, nu moet ik er 茅cht iets aan gaan doen鈥�.鈥�

Teruggefloten

Het was de derde keer in zijn bestuursjaar dat Fabians lijf hem terugfloot. 鈥淚k realiseerde me dat ik nu echt overspannen was. Dit was niet meer op te lossen met een kopje koffie drinken en weer doorgaan. Ik zat aan mijn taks en moest een stapje terug doen. Ik nam een paar dagen vrij, zette mijn telefoon uit en had met niemand contact. Dat hielp me om te resetten.鈥�

Na het afronden van zijn bestuursjaar, een maand later, kickte de burn-out echt in. 鈥淲at ik deed bij 罢丑锚迟补 was een groot deel van mijn identiteit geworden. En dat merkte ik pas toen ik stilviel. Dat was het moment dat ik instortte. Ik was z贸 moe en vond niks meer leuk. Ik droeg de last van een jaar te hard werken met me mee.鈥�

Ik was gefrustreerd: ik had een jaar keihard gewerkt, en wat had ik daarvoor teruggekregen? Een burn-out!

Fabian Lucas Luijckx

鈥淚k heb veel gepraat met goede vrienden, en ben een paar keer naar de studentenpsycholoog aan de 果冻传媒 gegaan. Dat hielp me om een ander perspectief te krijgen. Ik kon er ook praten over mijn frustratie dat ik een jaar keihard had gewerkt en er een burn-out aan had overgehouden.鈥�

Hij sprak 茅茅n voor 茅茅n met zijn bestuursgenoten. 鈥淒at vond ik makkelijker dan met de hele groep tegelijk. Voor hen was het ook vervelend. Uiteindelijk hebben we het er wel met z鈥檔 allen over gehad. Ik voelde me heel kwetsbaar, maar ze reageerden goed, zeiden dat ze het snapten. Erover praten was de eerste stap, het begin van een weg naar herstel.鈥�

Moeite met loslaten

鈥淚k vond het tijdens mijn bestuursjaar moeilijk om mijn taken over te geven aan andere bestuursleden. Dat voelde als een spagaat. Als anderen mijn werk erbij moesten nemen, zouden zij het misschien te druk krijgen. En ik had ook moeite met loslaten, ik wilde al die dingen graag z茅lf doen.鈥�

Hardlopen bleek een goede uitlaatklep voor Fabian. 鈥淚k moest iets gaan doen, moest mijn bed uit komen en naar buiten gaan. Ik ben meer gaan hardlopen. Dat ging met vallen en opstaan, maar ik merkte wel elke keer als ik had gerend, dat het me goed deed.鈥�

Stage bij ProRail

In september 2024 voelde Fabian zich goed genoeg om te beginnen aan de stage voor zijn Bachelor Eindproject beginnen bij ProRail in Utrecht. 鈥淒at was niet fulltime en ik hoefde die periode geen vakken te volgen. Zo was het te doen, al zijn er een paar weken geweest dat ik me naar kantoor moest slepen en er niets uit mijn handen kwam.鈥�

鈥淕elukkig bleek ProRail een heel menselijke organisatie. Mijn manager belde me aan het einde van mijn eerste dag om te vragen hoe het ging. Ik zei: 鈥業k wil dit en dit nog even doen voor ik naar huis ga鈥�. Zij antwoordde dat niet alles meteen af hoeft te zijn en dat er morgen weer een nieuwe dag is. Achteraf gezien was dit daardoor precies de juiste stageplek voor mij. Als ik na mijn bestuursjaar en mijn burn-out meteen weer was gaan studeren, zou ik mezelf weer te veel druk hebben opgelegd.鈥�

Schaamte voorbij

Het gesprek met Fabian is half januari 2025, een half jaar nadat hij in een burn-out belandde. Hij is vrolijk, open en opgeruimd. 鈥淚k denk dat ik er grotendeels bovenop ben. Ik ben de schaamte voorbij en praat er openlijk over.鈥�

鈥淢ijn perfectionistische aard hoort bij me 鈥� ik doe graag dingen heel goed, en zet graag dat extra stapje. Ik ben onbewust altijd op zoek naar goedkeuring. Naar dat dopamineshot dat je krijgt als iemand zegt dat je iets goed hebt gedaan. Ik vergelijk het met een like krijgen op een post op Instagram. Dat is lekker, maar na een half uurtje is dat gevoel verdwenen en ga je er weer naar op zoek.鈥�

Ik ben onbewust altijd op zoek naar dat dopamineshot dat je krijgt van goedkeuring.

Fabian Lucas Luijckx

鈥淚k moest leren om mijn ambitie iets omlaag te schroeven, en dat te accepteren van mezelf. Dat was misschien wel het grootste proces voor mezelf het afgelopen jaar. Ik probeer steeds meer te denken wat 铆k kan doen, en wat 谩nderen kunnen doen. En durf er voor uit te komen als ik een belofte niet kan nakomen.鈥�

鈥楴ee鈥� zeggen

鈥淰roeger zei ik altijd 鈥榡a鈥� tegen leuke dingen, al paste het eigenlijk niet in mijn planning. Bij 罢丑锚迟补, priv茅, of bij een leuke opdracht voor mijn videobedrijfje. Ik wring me nu niet meer in allerlei bochten als me iets wordt gevraagd te doen. Het is leuk als het in mijn agenda past, maar als dat niet zo is, durf ik 鈥榥ee鈥� te zeggen. Ik heb er vertrouwen in dat mensen wel bij me terugkomen. Als ik iets heb geleerd in mijn bestuursjaar, dan is het vertrouwen hebben dat ik genoeg dingen kan. Dat is een waardevolle les geweest voor mij.鈥�

鈥淓n ik neem nu ook bewust de tijd om op adem te komen. Ik kijk kritisch of ik nog kan doorwerken, of ga hardlopen. Ik probeer vaker voor het tweede kiezen. Ik heb pas nog de halve marathon gerend in Egmond aan Zee.鈥� De runners high helpt hem nu aan dat felbegeerde dopamineshot.

Ik wring me niet meer in allerlei bochten om iets toch voor elkaar te krijgen. En zeg gewoon 鈥榥ee鈥�.

Fabian Lucas Luijckx

Fabian hoopt dat zijn verhaal anderen helpt. 鈥淧raat met anderen als het niet goed gaat met je. En als je ziet dat iemand anders niet zo lekker in zijn vel zit: vraag ernaar en geef ze een opening om erover te praten. Dat is echt de eerste stap.鈥�